کابوس

خدایا وحشت تنهاییم کشت

کسی با قصه من آشنا نسیت

دراین عالم ندارم همزبانی

به صد اندوه مینالم – روانیست

J   

شبم طی شود کسی بر در نکوبید

به بالینم کسی چراغی نیفروخت

نیامد ماهتابم بر لب بام

دلم از این همه بیگانگی سوخت

J   

به روی من نمی خندد امید

شراب زندگی در ساغرم نیست

نه شعرم می دهد تسکین به حالم

که غیر از اشک غم در دفترم نیست

J   

بیا ای مرگ جانم بر لب آمد

بیا در کلبه ام شوری بر انگیز

بیا شمعی بر بالینم بیفروز

بیا شعری بر تابوتم بیاویزا

J   

دلم در سینه کوبد سر به دیوار

که : (( این مرگ است و بر در می زند مشت))

بیا ای همزبان جاودانی

که امشب وحشت تنهاییم کشت