اشک شوق

اشک شوق

باوارنداشتنم که در آن تنگنای غم

رحم آورد به زاری وعجز ونیاز من

ناگاه چون فرشته رحمت فرا رسد

دررنج چاره سوزشود چاره ساز من

J   

او بود وعشق وصفا بود و آرزو

می ریخت گویی از درو دیوار بوی عشق

حرف وفا به دیده وصد راز در نگاه

شیرین بود ز راه نظر گفتگوی عشق

J   

درچشم دل فریبش غوغای شوق بود

غوغای شوق بود وجوانی و آرزو

رویای زندگانی جاوید جلوه داشت

در پرتو تبسم آن ماه لاله رو

J   

پیشانیش : سپیده صبح امید بود

زیباتر از سپیده وروشن تر از امید

سر تا قدم تراوت و زیبای ونشاط

دست طلب به دامن وصلش نمی رسید

J   

آنجا که اشتیاق شرر زد به تارو پود

آنجا که دل کشید به صد التهاب آه

آنجا که لب نداشت توانایی سخن

آنجا که سوخت تاب وشکیبایی نگاه

J   

آغوش باز کردم ودر بر گرفتمش

با خرمنی شکوفه تر رو به رو شدم

دلها صدای ناله هم را شناختند

او محو عشق من شد و من محو او شدم

J   

گلبرگ گونه های دل افروز او ز شرم

چون گونه های لاله تبدار می نمود

سر میکشید شعله آو من از نگاه

گویی میانه سینه دل آتش گرفته بود

J   

او بود وعشق بود وصفا بود وآرزو

لبخند شوق بود وتمنای بوسه بود

بی تاب و بی قرار نگاه و گریز پا

هر لحظه سوی لعل لبش بال می گشود

J   

چون شبنمی که لغزد بر چهر یاسمن

لغزید روی گونه او اشک شرم او

دستم به گرد گردن آن ماه حلقه شد

آمیخت آه من به نفس های گرم او